من تو را به کسی نمی دهم....

من تو را به کسی هدیه می دهم که از من عاشق تر باشد و از من

برای تو مهربان تر

من تو را به کسی هدیه می دهم کهصدای تو را از دور.در خشم.در

مهربانی.در دلتنگی.در

خستگی.در هزار همهمه ی دنیا .یکه و تنها بشناسد

من  تو را به کسی هدیه می دهم که راز معصومیت گل مریم و تمام

سخاوت های عاشقانه ی ا

ین دل معصوم دریایی  را بداند و ترنم دل پذیر هر آهنگ  .هر نجوای

کوچک .برایش 

یک خاطره باشد.

او باید از نگاه سبز تو تشخیص بدهد که امروز هوای دلت آفتابی ست یا

آن دلی که من برایش

می میرم سرد و بارانی است؟

ای....... ای بهانه ی زنده بودنم من تو را به کسی هدیه می دهم  که

قلبش بعد از هزار بار

دیدن تو باز هم به دیوانگی و بی پرواییه اولین نگاه من بتپد.

همان طور عاشق....همان طور مبهوت و مبهم

تو را با دنیایی حسرت به او خواهم بخشید

ولی آیا او از من عاشق تر و از من برای تو مهربان تر است؟

آیا او بیش تر از من برای تو گریسته است؟؟

نه.......هرگز.......هرگز.......

یک بار دیگر بگذار بی ادعا اقرار کنم که هروز دلم برایت تنگ می شود

روزهایی که تو را نمی بینم به آرزوهای خفته مان می اندیشم.به فاصله ی بین من و تو که

می دانم به زودی تمام می شود.....

من تو را با این همه به عشق به کسی نمی دهم...

گاهے سکــــــــوت ،

همان دروغ است !

کمـــے شیک تر، روشنفکــرانـه تر

و با مسئولیت کمتر  
 

       کاشکی تلخی زندگی   کمی الکل داشت    

شاید مستمان می کرد

و 

درد را نمی فهمیدیم...!!!!  

عشق یعنی وقتی هزار دلیل برای رفتن

هست ...

هنوز دنبال یه بهونه ای که بمونی...

تو باران باش و ببار...

من بی سر پناهی را

حل می کنم...

ماسه ها فراموشکارترین رفیق راهند.....

پابه پایت می آیند.آنقدرکه

گاهی سماجتشان در

همراهی حوصله ات را سر میبرد.

اما کافیست تا اندکی باد بوزد...یا خورده موجی برخیزد...

تا برای همیشه از حافظه ی ضعیفشان رد پایت پاک شود...

من از نسل ماسه نیستم....ازنسل صدفم

صدفهایی که به پاس اقامت چند روزه.تا دنیا دنیاست

صدای دریا را برای هر گوش شنوایی زمزمه می کند......

  دوست دارم بدانم دوست داشتن را

چگونه دوست داری  تا

دوست بدارم

همانگونه که تو دوست داری...